Μαρκόνι, Γκουλιέλμο Μαρκέζε

(Gulielmo Marchese Marconi, Μπολόνια 1874 – Ρώμη 1937). Ιταλός φυσικός, εφευρέτης της ασύρματης τηλεγραφίας. Παρότι δεν ακολούθησε κανονικές σπουδές, αφοσιώθηκε στις έρευνες των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων και έγινε δεκτός στο εργαστήριο φυσικής του πανεπιστημίου της Μπολόνια, που διηύθυνε ο φυσικός Ρίγκι. Το 1895 ο Μ. αποσύρθηκε στο Ποντέκιο, στην έπαυλη του πατέρα του, όπου πραγματοποίησε το πρώτο πείραμα εκπομπής και λήψης ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων από απόσταση 2 χλμ. Για την πραγματοποίηση αυτών των εκπομπών, ο Μ. συναρμολόγησε και χρησιμοποίησε συσκευές οι οποίες είχαν κατασκευαστεί και χρησιμοποιηθεί από φυσικούς που είχαν προηγηθεί στις έρευνες επί των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων: ο πομπός ήταν όμοιος με εκείνον του Ρίγκι, για δέκτη χρησιμοποίησε τον σωλήνα με ρινίσματα σιδήρου των Καλτσέκι Ονέστι ή τον συνοχέα (coherer) του Λοτζ, τη σφύρα για να αποκαθιστά την αντίσταση του συνοχέα και την κεραία τα οποία είχε ήδη χρησιμοποιήσει ο Ποπόφ. Ενώ οι πριν από τον Μ. επιστήμονες είχαν υποδείξει μόνο τις δυνατότητες εκπομπής ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων σε κάποια απόσταση, ο Μ. πραγματοποίησε εκπομπές και λήψεις σε μεγαλύτερες αποστάσεις και κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το νέο σύστημα επικοινωνίας. Ο Μ. επανέλαβε τα πειράματα του στην Αγγλία από το 1896 μέχρι τον Μάιο του 1897 και ύστερα στην Ιταλία τον Ιούλιο του ίδιου έτους: σε αυτή την τελευταία περίοδο οι εκπομπές προσέγγισαν την απόσταση των 18 χλμ. Αργότερα πραγματοποιήθηκαν εκπομπές μέσω της Μάγχης και αργότερα μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Ο Μ. απέδειξε την επίδραση του ύψους της κεραίας επί της απόστασης που μπορεί να επιτευχθεί μεταξύ πομπού και δέκτη. Ανακάλυψε τη δυσμενή επίδραση των ηλιακών ακτινοβολιών επί των μεταδόσεων και ότι η επίδραση αυτή μειώνεται κατά τη διάρκεια της νύχτας. Κατά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, ο Μ. υπηρέτησε ως αξιωματικός του στρατού και κατόπιν του ναυτικού. Προκειμένου να καταστήσει μυστικές τις εκπομπές των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, επιδόθηκε σε μελέτες επί των επικοινωνιών με βραχέα και υπερβραχέα κύματα. Κατόρθωσε να πραγματοποιήσει εκπομπές σε μεγάλες αποστάσεις με μήκος κύματος 90 μ. Στη συνέχεια απέδειξε ότι βραχέα κύματα μπορούν να εκπέμπονται με μορφή δέσμης προς μια προκαθορισμένη διεύθυνση και το 1924 κατόρθωσε τη ραδιοεπικοινωνία της Αγγλίας με την Αυστραλία μέσω βραχέων κυμάτων. Ο Μ. υπήρξε πρόεδρος της Ιταλικής Ακαδημίας και μέλος του Μεγάλου Φασιστικού Συμβουλίου. Το 1909 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ φυσικής, μαζί με τον Καρλ Φέρντιναντ Μπράουν. Γκουλιέλμο Μαρκόνι, ενώ πραγματοποιεί (1901) την πρώτη τηλεγραφική σύνδεση μέσω του Ατλαντικού (Νέα Γη - Κορνουάλη).